همان طور که از نام فولادهای آلیاژی تندبر یا خشکه هوایی برمی‌آید، برجسته ترین خاصیت این فولادها برندگی است.
فولادهای آلیاژی تندبر بخشی از فولاد ابزار هستند که حاوی بیشترین عناصر آلیاژی می باشند.
کاربرد اصلی فولادهای تندبر در براده برداری فلزات بوده، با این حال از فولاد تندبر برای تراش، فرزکاری و برش کاری بر روی اجسام سخت استفاده می شود.
فولادهای آلیاژی تندبر با دارا بودن سختی (به طور میانگین)۶۰ تا ۷۰ راکول، در گروه سخت ترین فولادهای آلیاژی جای گرفته اند.
فولاد آلیاژی تندبر ۱٫۳۲۰۷: این استاندارد از فولاد تندبر که تنگستن و وانادیوم بیشتری را در آلیاژ خود جای داده، دارای سختی و برندگی بیشتری در مقایسه با سایر استاندارد ها در گروه فولادهای تندبر است.
ویژگی خاص و تفاوت این فولاد با سایر فولادهای ابزار در حفظ سختی و مقاومت در برابر سایش در دمای کار (حین برش) یعنی حدود ۷۰۰ درجه سانتیگراد می باشد.
در کلیه استانداردهای فولاد تندبر، علاوه بر عناصر مشترک در فولادها، عناصری نظیر کبالت، کروم، مولیبدن، وانادیوم و تنگستن نقش فوق العاده خود را در ساختار فولاد ایفا کرده و فولادهای تندبر با خواص برندگی و تراش دهی پدید آمده اند.
از این فولاد در ساخت ابزار تراش و فرز برای خشن کاری و سنگ زنی، ابزار کار بر روی چوب، ابزار سردکار تحت تنش بالا و ابزار براده برداری استفاده می شود.
هم چنین این نوع از فولاد در تهیه و تولید کاترهای فرزکاری، مته های سوراخ کاری و ابزارخان کشی به کار گرفته می شوند.
سایر مصنوعات فلزی که با فولادهای تندبر ساخته می شوند عبارتند از: مته، برقو، تیغ اره، قلم تراش، و ابزار برش فلزات.
ترکیب شیمیایی فولاد ۱٫۳۲۰۷ (با درصد وزنی)
| Si | S | P | Mn | Cr (%) | C (%) |
| ۰٫۴۵ max | ۰٫۰۳۰ max | ۰٫۰۳۰ max | ۰٫۴۰ max | ۳٫۸۰ ～ ۴٫۵۰ | ۱٫۲۰ – ۱٫۳۵ |
فولادهای آلیاژی تندبر به دو دسته تقسیم می شوند:
1- فولادهای حاوی تنگستن
2- فولادهای حاوی مولیبدن